Тархиа форматлах сан...

/уншихгүй өнгөрсөн ч болно/

Хаврын саарал шороо үүлэнд цойлдон манарч, хавсарга салхи хавирга нэвт үлээж буй уйтай өдрүүд үргэлжилсээр. Хаа сайгүй хүмүүс хөдөлгөөнд орон бужигнаж улстөржих нь улстөржиж, уухайлан шуургалах нь урагшаа хойшоо хуйларч, улангассан нэг нь урдах чулуундаа бүдрэн байх ахуйд миний сэтгэл юунд ч юм тогтворгүйтнэ. Үүл буудаад ч бороо орохгүй байх, үлгэр яриад ч хүмүүс итгэхээ болих, үнийн өсөлт түймэр мэт авалцах, үмх талхыг минь булаалдаж хужаа нар үүрлэх.... үнэндээ надад юуны хамаа... би гунигтай байна... битүүхэндээ шаналантай байна...

Анзаарч буй байх, барагтай бол гунигийн юм бичдэггүй, дотор хургасан уйт бодлыг доголон нулимстай хөөж дор нь хөнгөн инээдээр сүүлдэг хөгжилтэй, хөөрүү, өөдрөг, өнгөлөг хүн болохыг минь. Бусдын адил би намрын навч унахад гунигладаггүй. Байгалийнхаа жамаар эргээд л сэргэнэ, бүр үүнээс ч залуу, шинэ болж ургана гэж итгэдэг. Сүүлчийн шувууны цуваа өмнийг зориход би түүчээ тогорууд атаархдаг . Бидэн шиг жаварт хайруулахын зовлон үзэхгүй, жаргалын орноосоо бүр олуулаа болоод ирнэ гэж бодохоор даль жигүүр ургуулж дагаад нисмээр.

Салхитай өдрийн хамхуулыг өрөвдөхдөө мэлмэрдэг сахиус зүүгээгүй гэлэнмаа дүр надад зохихгүй. Алгаа тосох бяцхан хүүг зүүдэлж амгалан нойрон дундаа босон харайдаггүй би. Шүүдэрт өвс хөл жиндүүлэхэд шүлэг бичих онгод надад төрдөггүй ээ, шөнө дунд Монголоо бодож зовинолоо гээд шүүрс алдах нөхрийг би ойлгодоггүй ээ. Тиймээ би хатуу, тэвчээр зуусан шазруун, баргийн юманд хөл алдан хөвсөлдөггүй, байгаагаараа л нэг ийм хүн.

Тал талхны булан дутаж би өлсөөгүй ээ, тав алдаж орон байраа алдаагүй, халаас хоосорч харуй бүрийгээр зутраагүй, хань нөхөр, анд найзаар дутаагүй ээ. Гэхдээ л.... ганцхан л юм сэтгэлийг минь зурж, гал мэт түлж мөс мэт царцаана.

Тархиа форматуулах сан. Вирустсэн диск шиг миний зүрх үе үе гацаж, ховдолд цутгах цусаа хоосон тасалгаа руу юүлнэ. Гунигийн сүүдэр дор жиндсэн гурван жил ард хоцорчээ. Мартъя гэхээр сэтгэлд бугласан тэр нэг өчүүхэн сэвийг би яах вэ? Өөрөө л өчүүхэн гэж байгаа болохоос надад бол өчнөөн том. Цагаатгах гэж гурван жил зутарч явааг нь би мэднээ, харалган биш болохоор харж л байгаа. Гэвч....Сүнсгүй итгэж явсан болохоор сүг болтлоо өөрийгөө ингэж сэмрэнэ чинээ санаагүй.

Бусдад хүртээлгүй хайрыг чинь мэднэ, будилж онох сэтгэлийг чинь ойлгоно, буруугаа хүлээх уучлалыг чинь би хүртсэн, буцааж болохгүй цаг хугацааг л харин яахаа мэдэхээ больчих юм.

Болоод өнгөрсөн явдлыг би мартах гэж хичээсэн, бүр ногоортлоо ууж, нозоортлоо унтаж, норкоз хийлгэж хүртэл үзсэн. Чадаагүй... хариугаа авч байна гэж гэнэн тэнэг алхам хийж, хаа хамаагүй нэгэнтэй хатуу тоглоомоор тоглосон. Тэгээд ч би тайвшираагүй. Баллуур бариад гүйх чамайг харахаас өрөвддөг, гэвч толбо минь улам тодордог. Баярлуулах гэж хичээдэг чиний үйлдэлд мишээдэг, гэвч цаанаа гонсгор үлддэг. Намайг гэх болгоныг чинь хором тутамд мэдэрдэг мөртлөө насандаа ганц л удаа гомдсон минь хэзээ ч цайрдаггүй. Харин үүнд чи бухимддаг. “Бурхан биш болохоор би алдаж болно биз дээ “гэж уурсддаг. Болноо, чи алдаж болно... би ч алддаг... Нандигнаж явдаг ваарыг минь чи алдаад хагалчихвал би инээнэ, гэхдээ гонсойно, намайг гэдэг нөхдийг минь загнаад хөөчихвөл би уурлана, гэхдээ гомдохгүй. Тоглож хэлсэн үгийг минь чи өөлж, томоогүй гэнэн хайрыг минь чи өшигчиж, тоймгүй олон хүүхэнтэй нүдэн дээр минь зугаацаж, толгой руу минь цохиж, бүр алгадаж, товчхондоо чи юу ч хийсэн болно.... Харин...

Огт гэнэгүй явсан намайг хуурах хэрэггүй байсан юм, оновчгүй үгээр цагаатгаж маллах гэсний шаардлагагүй байсан юм, үнгэгдсэн алчуурнаас дорд үзэж өнгөнд тэмүүлэх хэрэггүй байсан юм, үр дүнд нь би одоо ч дотроо шатаж байна. Эсвэл чи гишгэсэн мөр болгоноо эргэн харж, эрсдэл аюул болгоноо урьдчилан тооцож, намайг малласан чигтээ маллаж, насаар минь хүүхэд шиг гэнэдүүлж, хөнгөн инээдэнд минь илбүүлсээр хорвоог барж болох байсан. Харин чи чадаагүй, цайлгандаа чи гэнэ алдсан гэж би зөөлрүүлж боддог ч, цаанаасаа төрөх гомдлоо яагаад ч дийлдэггүй...

“Аль хэдийнэ өнгөрчихсөн юмыг ахиж битгий сөхөөч ээ” гэж чи үргэлж гуйдаг. Арга чинь барагдахаараа уурлаж, амь тэнцэн дэвхэцдэг. Дотроо үхтлээ шаналж... биеэ өвдтөл хямарч.... ууж чаддаггүй хэрнээ балгаж... ухаан мэдрэлээ алдаж... уйлан алдаж агсарч... болохгүй болохоор нь үхэхээрээ айлгаж...боломжтой болгоныг чи хийсэн.

Гэхдээ, гурван зуун жаран таван хоногийг гурваар үрж дээ, гарсан хариу болгоны тоогоор шаналал минь өсч байна. Эсийн хуваагдлаар тэлэх энэ шаналалаас би зугтахдаа, эгээ л солонгос кино шиг юм мөргөөд нэрээ мартахсан гэж хүсч байна.

Чи сайн хүн... бүр сайхан ч хүн. Мянгад байтугай түмд ховор тохиох миний л мэдэх хэрэндээ мундаг хүн. Би мэднээ, дутагдалгүй хүн гэж үгүй. Хуурай өвсний түймэр мэт дүрэлзсэн уур хилэнтэй, худал үнэнийг дэнслэх хэрсүү чанга бодолтой, цоргитол ширтэх харцнаас чинь хааяа би дальдрахдаа “Чонын санаатай, чонын хилэнтэй бас чонын хийморьтой залуу” гэж сүрдэн шивнэдэг. Бахим савраас чинь би хэзээ ч гарахгүй мэт, байж ядтлаа хорсон буцалдаг заримдаа. Хааяа... ханхар нөмрийн чинь дэргэд хад хүртэл жижигдмээр... хаашаа ч юм дээ энэ орчлон....

Чаддаггүй, сонирхдоггүй юм чамд зөндөө. Зоргоор тэнүүчлэх эрх чөлөө чамд зохидоггүй, золоор ирсэн бяцхан нахианд чи дийлддэг. Хазгай гишгэж алдах чинь цөөнгүй, хамаагүй аашилж халтирах чинь багагүй. Ганцхан... хөнгөндөө гаргасан алдаа чинь хүн чоно хоёрын ялгааг надад нотолсон. Бардам ухаалаг залуу гарах гарцгүй болохоороо байгалийн тэр амьтнаас ч дор арчаагаа алддаг юм байна. Хэрэв чи чоно байсан бол хэзээ ч, юуг ч надад хар авахуулахгүй байх байсан гэх ганцхан бодол чамайг өмгөөлдөг...

Удаан бодоод уучлах хэрэгтэйгээ би ойлгосон, харин яаж... урьд хожид болсныг мартах ёстойгоо би мэдсэн, харин яаж... хэнэггүй, хээгүй хоёр чинь дэндээд чи өөрчлөгдөхгүй ээ, хэндхэг цээжин доторхоо уудаллаа гэхэд чи сонсохгүй ээ, хэнгэтэл санаа алдлаа гээд нэмэргүй, хэзээ ч үүнийг бичлээ гэж би харуулахгүй, харуулаад ч чи тоохгүй. Ахуйн сэтгэлгээ чинь чамайг хамгаалж амьдрал чинь болоод байгаа мэт санагдана. Тэлэх орон зай чинь мөд хумигдахгүй, тэнэг би л харин байсан байгаагүй адилхан... Чамд амархан болгон надад хэцүү байдаг, чадахгүй, мэдэхгүй болгон чиний хувьд тоглоом. Зүгээр л хэлье, би ганц л зүйлийг мэднэ, зүйрлэх юм олддоггүй юмаа чиний тэр хайрыг...

Би мартмаар байна, харин яаж?